Duidelijker dan ooit worden wij in deze tijd geconfronteerd met de wet van oorzaak en gevolg. Zeker is dat alles wat vandaag aan de dag in Haïti gebeurt een gevolg is van het verleden.
Er hebben zich op deze plaats veel donkere energieën verzameld, die voor eens en voor altijd schoon schip willen maken, maar ook die nog een kans wagen om zich te laten gelden.
Toch hebben ook deze zogenaamde donkere energieën een geweldige rol in het geheel.
Nu weten wij inmiddels dat donker en licht niet te scheiden zijn, maar elkaar steunen om helderheid in een nieuw perspectief te tonen. Heel hard nodig in een overgang naar een nieuwe wereld om ruimte te scheppen voor een verlichtend bewustzijn. Vanuit een heel hoog standpunt vormen zij een heelheid en met ‘vanuit heel hoog’ bedoel ik een zuivere trilling van bewustzijn, waar geen plaats is voor illusie en dus geen afgescheidenheid kan bestaan.
Licht en donker zullen dan ook hun zuiverste kracht tot expressie kunnen brengen als ze weer tot eenheid zijn versmolten. Het donker weer is opgenomen in het licht.
Haïti offert zich. Het offert zich niet op, in de betekenis van ophouden te bestaan. Oh nee, het speelt volwaardig mee op het wereldtoneel van ascensie, van bewustzijnsverruiming. Een heel moeilijke en voor het menselijke verstand niet te begrijpen rol. Straatarm en veel criminaliteit. Alles wijst hier op vergane glorie en dan ook nog eens zo’n catastrofale beving …!
Dergelijke gebeurtenissen zijn niet meer van één land, behoren niet meer toe aan één volk. In een ommezien weet de hele wereld wat er gaande is en vele mensen worden aangeraakt of laten zich meetrekken door de explosieve emoties, die altijd vrij komen in een dergelijke dramatische chaos. Moeten ook vrij komen om blokkades op te heffen. Bewustzijn vraagt ruimte. Dit hoeft natuurlijk niet altijd op zo’n schokkende wijze plaats te vinden.
Maar deze totale in-een-storting (let op dit woord) en het vreselijke leed veroorzaakt over de hele wereld ook een golf van compassie en biedt een geweldige kans aan actief worden van diepe en oprechte gevoelens. Prachtige mensen staan op en zetten zich met hart en ziel in om te redden wat nog te redden valt. Kalm en beheerst klaren ze de moeilijkste klussen. Je voelt de liefde in je eigen hart oplaaien en een dankbare stroom omhult de hulpverlener die toch nog een moeder en kind levend uit het puin haalt.
Gelijktijdig besef je ook heel goed dat de rol van redder alleen maar vervult kan worden als een ander bereid is de rol van slachtoffer op zich te nemen. Er moet gered worden.
Hoewel je dat aan de buitenkant niet afleest zijn deze twee uitersten vanuit een dieper standpunt volkomen gelijkwaardig aan elkaar. De een kan zijn rol niet spelen zonder de ander en beide lijken in deze taferelen afgestemd te zijn op het samenbrengen van polen. Het samensmelten van energieën tot eenheid.
Beide voelen een stille dankbaarheid in zichzelf en naar elkaar, de een om het redden, de ander om gered te zijn. Natuurlijk niet zo bewust. Ik zit in alle rust en stilte thuis en heb de gelegenheid de binnenkomende impulsen te rangschikken om een groter geheel gewaar te worden.
Ik beschouw hier een turbulente scène uit een gigantisch bewustzijnsspel en dat vraagt te durven kijken achter de uiterlijke verschijningsvormen.
Dat hebben wij in deze tijd heel hard nodig om dergelijke rampen minder met emoties te omhullen, maar juist vanuit de stilte van ons hart mededogen te tonen, onze liefde voor elkaar een kans te geven.
Beelden van uitersten: verdriet en vreugde, dood en leven, slachtoffer en dader, angst en liefde. Het zijn steeds polen van één gegeven, verschillend uitgedrukt met eigen gevolgen, omdat de heelheid uiteen gevallen is en daarmee de werkzame krachten. Zo zijn wij tot de labels van goed en kwaad gekomen.
Natuurlijk weten wij dit allang, maar we vergeten het ook snel als we plotseling geconfronteerd worden met een hevige opschudding en ons door de emoties laten meetrekken, waardoor het drama nog groter wordt. De dualiteit roert zich volop en als het jou fysiek en psychisch op alle fronten treft, is het bijna onmogelijk om in de stilte van je hart te blijven.
Op grote schaal wordt heel duidelijk zichtbaar hoe energieën door mensen tot expressie worden gebracht. We zien mensen wegzakken in het moeras van hun eigen angsten, met alle gevolgen van dien, maar ook is de ander zijde ruim vertegenwoordigd en schittert als overwinnaars. Twee uitersten worden zichtbaar, angst en liefde.
Dan zie ik daar de soldaat heel behoedzaam en liefdevol staan met het geredde meisje in zijn armen, haar hoofdje rustend op zijn schouder en ik besef, ik voel: angst wordt hier omarmd en gekoesterd in liefde.
Hoe eenvoudig is het proces van transformeren.
Is daar werkelijk eerst een ramp voor nodig… ! Nee, liefde kan altijd en overal worden opgeroepen om haar genezende werking in gang te zetten. Liefde wil stromen en zij ruimt de barricades op om doorgang te verlenen aan vreugde, vrijheid en vervulling van waarheid.
In dit kader wil ik graag een prachtig stukje verwoorde meesterenergie toevoegen. Als wij vanuit onze heelheid - hart en hoofd - de diepte van deze tekst in ons bewustzijn opnemen, wordt helder wat in ons speelt en zien wij onszelf gereflecteerd, uitvergroot door de wereld om ons heen. Zo binnen zo buiten, zo boven zo beneden. Dat plaatst oordelen in een totaal ander daglicht.
